Οἱ Ἀρχιερεῖς καί ἡ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ

To Άγιον Πάσχα πλησιάζει για άλλη μια χρονιά. Καθώς ευρισκόμαστε στο μέσο της Μεγάλης Εβδομάδος αναδημοσιεύουμε ένα ωραίο επίκαιρο άρθρο του π. Βασιλείου για τη Σταύρωση του Χριστού, τους Αρχιερείς και τον αγώνα ενάντια στα πάθη.

Οἱ Ἀρχιερεῖς καί ἡ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ
ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Αναρτήθηκε στό εκκλησιαστικό site ROMFEA.GR (31/03/2018) και στο ιστολόγιο των εκδόσεων ΘΑΒΩΡ

Στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παλαιστίνη ἦταν ὑπό τήν κατοχή τῶν Ρωμαίων. Οἱ κατακτητές εἶχαν δώσει στούς θρησκευτικούς της ἡγέτες καί κοσμική ἐξουσία. Μποροῦσαν νά δικάζουν, νά φυλακίζουν ἤ νά σκοτώνουν τούς ἐνόχους (ἐκτός ἀπό τό νά τούς σταυρώνουν, γιατί χρειαζόταν ἄδεια ἀπό τόν κατακτητή). Ὅμως, ὡς θρησκευτικοί ἡγέτες εἶχαν καί τόν ἀρχηγό τους. Ἦταν ὁ Ἀρχιερέας τοῦ «ἐνιαυτοῦ» (τοῦ ἔτους), ὁ ὁποῖος ἦταν καί Πρόεδρος τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου (=Μεγάλου Συνεδρίου) καί κατά τήν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ Καϊάφας. Αὐτός ἔδωσε ἐντολή νά συλλάβουν τόν Χριστό. Αὐτός Τόν παρέδωσε στόν Πιλᾶτο γιά νά ἐγκρίνει τήν ἀπόφαση ( Σταύρωση Χριστου), πού πῆραν κατά τή σύγκλιση τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου. «Αὐτός (ὁ Καϊάφας) πού Μέ παρέδωσε σέ σένα ἔχει μεγαλύτερη ἁμαρτία ἀπό σένα», εἶπε ὁ Ἰησοῦς στόν Πιλᾶτο (Ἰω. 19:11). Θά πρέπει λοιπόν νά συνειδητοποιήσουμε, πώς ὁ Χριστός δέν σταυρώθηκε ἀπό εἰδωλολάτρες, οὔτε ἀπό τούς ἀπίστους, οὔτε ἀπό ληστές καί ἐγκληματίες, ἀλλά ἀπό τόν Ἀρχιερέα Καϊάφα, πού σύχναζε στό Ναό, πού ἔμπαινε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, πού διάβαζε τίς Γραφές, πού ἔκανε κηρύγματα περί πίστεως στό Θεό!

«Τά ράσα δέν κάνουν τόν παπᾶ», λέει ὁ λαός μας, ἐννοώντας: Δέν σημαίνει πώς ἐπειδή φόρεσες τά ράσα, «φόρεσες» ταυτόχρονα καί τήν ἁγιότητα. Ἡ ἁγιότητα δέν ἀποκτᾶται φορῶντας ράσα, ἀλλά μετά ἀπό προσωπικό ἀγώνα ἐνάντια στά πάθη τῆς ψυχῆς, μῖσος, μνησικακία, φιλαργυρία, ἀρχομανία, φθόνος κ.λ.π., καί τοῦ σώματος,γαστριμαργία κ.λ.π. Διαφορετικά (ἄν δηλαδή δέν ἀγωνίζεσαι), τότε, ὅπως ἔγινες μαῦρος ἀπέξω, θά γίνεις καί ἀπό μέσα. Ἄν καί μόνο τό πάθος τῆς γαστριμαργίας κάνει τόν ἄνθρωπο νά μήν ἔχει «καρδιά», διάθεση γιά τήν ἀρετή, «πρός δέ τά ἀγαθά οὐδέν ἄμεινον τῶν νεκρῶν διακείμενος» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος P.G. 53: 84), ἄς σκεφθοῦμε πόσο ἀναίσθητος (ὡς πρός τήν ἀρετή) γίνεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν αἰχμαλωτισθεῖ σέ χειρότερο πάθος, ὅπως εἶναι φθόνος, πού ὑποδουλώθηκε ὁ Καϊάφας (Μτ. 27:18). Καί ἄν ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ἔχει νά κάνει μόνο μέ τόν ἑαυτό του, τότε λίγο τό κακό, ἄν ὅμως κρατάει τό τιμόνι τῆς Ἐκκλησίας, τότε, ὤ τί συμφορά....! (Προσοχή: Μπορεῖ, ἄς ὑποθέσουμε, κλῆρος καί λαός νά «χαλάσουν», ὅμως αὐτό δέν σημαίνει πώς καί ἡ Ἐκκλησία, ὡς κιβωτός σωτηρίας θά «χαλάσει». Ἡ Ἐκκλησία θά παραμένει πάντα «σῶα καί ἀβλαβής». Ἄρα πάντα θά ὑπάρχει σωτηρία. Ἄς μήν ψάχνουν μερικοί γιά «ἄλλοθι»...). 

Ὄντας, λοιπόν, ὁ Καϊάφας καί οἱ σύν αὐτῷ, ἀνίκανοι γιά τήν ἀρετή, «πάτησαν ἐπί πτωμάτων» προκειμένου νά ἱκανοποιήσουν τό πάθος τοῦ φθόνου τους. (Κάτι ἀνάλογο ἔκανε καί ὁ Ἰούδας γιά νά ἱκανοποιήσει τό πάθος τῆς φιλαργυρίας του). Ἐνδεικτικά:

Ὁ Καϊάφας πρῶτα συνέλαβε τόν Χριστό, καί μετά ἔψαχνε νά βρεῖ εἰς βάρος Του κατηγορίες...! Καί ἐνῶ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἔλεγε πώς τά Δικαστήρια πρέπει νά ξεκινοῦν τό πρωί (Ἱερ. 21:12) καί ἐνώπιον τοῦ λαοῦ (Ἔξ. 18:14), ὁ Καϊάφας δίκασε τόν Χριστό τή νύκτα (Λκ. 22:54-61), ἀναζητώντας ἐναγωνίως κατηγορίες εἰς βάρος τοῦ Χριστοῦ, ἔστω καί ψεύτικες! Κάλεσε πρός τοῦτο πολλούς ψευδομάρτυρες (Μτ.26:60). Ὅμως, οὔτε καί μέ αὐτούς μπόρεσε νά κάνει κάτι, γιατί «οἱ μαρτυρίες τους δέν συμφωνοῦσαν μεταξύ τους». ( Μκ. 14: 56).

Ὅταν ὁ Χριστός ὁμολόγησε στό Δικαστήριο, πώς εἶναι «Υἱός Θεοῦ»(Μτ.26:65), ὁ Καϊάφας ἀνακουφίσθηκε...! Γιατί, ὅποιος ἔλεγε πώς εἶναι Θεός, ἦταν σάν νά βλασφημεῖ τόν Θεό (Μτ.26:65), καί τιμωρεῖτο μέ λιθοβολισμό ( Λευτ. 24:15-16). «Δέν Σέ λιθοβολοῦμε γιά καλό ἔργο, ἀλλά γιά βλασφημία. Γιατί, ἐνῶ εἶσαι ἄνθρωπος, κάνεις τόν Ἑαυτόν Σου Θεό» (Ἰω. 10:33), εἶχαν εἰπεῖ παλαιότερα στόν Χριστό. Τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο τόν λιθοβόλησαν (Πρ. 7:58), γιατί τούς εἶπε, πώς εἶδε τόν Ἰησοῦ νά στέκετται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ (Πρ. 7: 55), καί τό θεώρησαν βλασφημία !

 

Καί ἐνῶ, ὁ Καϊάφας ἔπρεπε νά προτείνει στούς Συνέδρους τόν λιθοβολισμό τοῦ Ἰησοῦ (γιατί κατ’αὐτόν ὁ Ἰησοῦς βλασφήμησε), αὐτός πρότεινε τήν Σταύρωσή Του, γιατί ἦταν θάνατος ἄκρως ἐπονείδιστος καί ἄκρως ἐπώδυνος, γι’αὐτό καί οἱ ραββῖνοι ἔλεγαν: «Ἂν ἀνὰ ἑπτὰ χρόνια ἤ κατ’ ἄλλους ἄν ἀνὰ ἑβδομήντα χρόνια τό Μ. Συνέδριο ἔβγαζε μία τέτοια ἀπόφαση τὸ Συνέδριο θεωρεῖτο συμφορά!». 

Μ. Παρασκευή πρωί (Ἰω. 18:28), πῆγαν τόν Ἰησοῦ ἁλυσοδεμένο στόν Πιλᾶτο (Μτ. 27:2), γιά νά πάρουν τήν ὑπογραφή του. Ὅμως, ὁ δειλός Πιλᾶτος ἤθελε νά Τόν ἀθωώσει, ἀλλά δέν τολμοῦσε ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς. Προκειμένου νά τούς καταφέρει, ἔκανε ἕνα τέχνασμα. Τέτοιες μέρες ἔδινε χάρη σέ ὅποιον κατάδικο ἤθελε. Καί πρότεινε στό λαό, πού εἶχε περικυκλώσει τό Πραιτώριο, νά ἀθωώσει ἤ τόν Ἰησοῦ ἤ τόν πασίγνωστο ληστή Βαραββᾶ (Λκ. 23: 19), μέ τήν ἐλπίδα πώς ὁ λαός θά τοῦ ἔλεγε νά ἀθωώσει τόν Ἰησοῦ! (Ἔπαιξε «κορῶνα-γράμμα» τήν τύχη τοῦ Ἰησοῦ, ἐνῶ ἔβλεπε πώς ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἀθῶος...!). Οἱ Ἀρχιερεῖς ἔπεισαν τόν λαό, καί ζήτησε ἀπό τόν Πιλᾶτο τήν ἀθώωση τοῦ Βαραββᾶ (Μτ. 27:20). Ὁ Πιλᾶτος τρεῖς φορές ὑπέβαλε στό λαό τό ἴδιο ἐρώτημα, ἀλλά καί στίς τρεῖς φορές πῆρε τήν ἴδια ἀπάντηση (Λκ.23:22), ἀπαιτώντας ὅλοι μαζί, κλῆρος καί λαός, τήν καταδίκη τοῦ Ἰησοῦ, φωνάζοντας ἅπαντες ὅσο δυνατά μποροῦσαν. Περισσότερο ἀπό ὅλους ἀκούγονταν οἱ φωνές τῶν Ἀρχιερέων (καί τῶν Φαρισαίων). «Καί κατίσχυον αἱ φωναί αὐτῶν καί τῶν ἀρχιερέων» (Λκ. 23:23), σημειώνει μέ νόημα ὁ Λουκᾶς.

Ὁ τραγικός Πιλᾶτος προχώρησε σ΄ἄλλο, δεύτερο τέχνασμα: Ἔδωσε ἐντολή νά «περάσουν» τόν Ἰησοῦ ἀπό τό φοβερό φραγγέλωμα. (Ίω. 19:1). Μέ τήν ἐλπίδα, ὅταν οἱ Ἀρχιερεῖς Τόν ἰδοῦν γεμᾶτο πληγές καί αἵματα, νά συγκινηθοῦν, καί νά τοῦ εἰποῦν, «ἀρκετά Τόν βασάνισες, ἀπόλυσέ Τον!». Ὅμως, οὔτε τώρα συγκινήθηκαν! «Οἱ Ἀρχιερεῖς (καί οἱ ἀστυνομικοί τοῦ Ναοῦ, καθ΄ὑπόδειξη τῶν πρώτων) ἄρχισαν νά φωνάζουν λέγοντες «σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν» (Ἰω. 19: 6). Δέν συγκινήθηκαν οὔτε ὅταν Τόν εἶδαν πάνω στόν Σταυρό, σφαδάζοντας ἀπό τούς πόνους! Ἀκόμα καί τότε τόν περιγελοῦσαν...! «Ὁμοίως δέ καί οἱ Ἀρχιερεῖς ἐμπαίζοντες (...)ἔλεγον ἄλλους ἔσωσεν, ἐαυτόν οὐ δύναται σῶσαι» (Μτ. 27:41-42). Καί ὁ ἀνεξίκακος Κύριος τούς συγχωροῦσε!

Ὅλα αὐτά μᾶς σκανδαλίζουν, ὅμως εἶναι μιά πραγματικότητα, πού ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελιστές, καί δέν μποροῦμε νά τήν ἀποκρύψουμε. Καί αὐτή ἡ πραγματικότητα βοᾶ καί λέγει τήν ἑξῆς «πικρή ἀλήθεια»: Ἀξιόπιστοι δέν εἶναι ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ χριστιανοί, ρασοφόροι καί μή, πού πᾶνε στήν ἐκκλησία καί τά σχετικά, ἀλλά ὅσοι ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν παθῶν τους. Οἱ ἄλλοι, ὅποιοι καί ἄν εἶναι αὐτοί οἱ ἄλλοι, εἶναι ἱκανοί νά κάνουν ὅ,τι ἔκανε καί ὁ Ἀρχιερέας Καϊάφας. Καί εἶναι νά φοβᾶσαι....!  

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!